Copycat

Kopie van jezelf

Huisdieren worden vaak genomen wanneer men er zin in heeft, en gedumpt wanneer men daar ook zin in heeft. We zagen het allemaal wel tijdens Corona; Mensen hadden ineens zin in een huisdier, en ze werden daarna in massa’s weer aan de boom vastgebonden of ergens anders achtergelaten. Copycat leert ons dat dieren ook een gevoel hebben en dat het nemen van een huisdier verantwoordelijkheden met zich meebrengt. Deze verhaal-gedreven adventure game geeft dan ook belangrijke levenslessen mee.

Familie, verlaten worden, verkeerde aannames doen en meningen van andere mensen; Deze game heeft het allemaal. In dit spel speel je een kat die uit het asiel gehaald wordt en opgevoed wordt door een oma. Veel van dat komt er niet terecht, wat de oma is al aardig op leeftijd en eerder end-of-life, dan in de bloei van haar leven. Het besluit om dan ook een kat te nemen is wat verwonderlijk, maar de bedoelingen zijn goed. Als kat gedraag je jezelf echter niet echt en haal je het bloed onder de nagels van je baasje vandaan. Verf op de grond gooien, het vlees van tafel opvreten en het voer uit de kasten stelen en vervolgens op de grond deponeren. Je bent geen schoonvoorbeeld van een lieve kat, maar katten staan nu eenmaal bekend als deugnieten. Jij bent Dawn en wanneer een kat die sprekend op jou lijkt jouw plaats inneemt, begint het gevoel op te borrelen dat je geen huis meer hebt en dat je vergeten wordt. Het is aan jou om een plek te vinden in de wereld, die kleiner aanvoelt dan het misschien is.

Kort maar best wel krachtige boodschap

In het spel kun je namelijk beperkt rondlopen rond het huis van je baasje, maar later kun je ook door het wel heel erg verlaten dorp heen struinen. In het dorp lijkt geen hond te bekennen, alhoewel, honden zijn er zeker wel, maar verder is er vrijwel nooit verkeer of een mens te ontdekken. Het lijkt dan ook een ‘verlaten dorp’ te zijn aan de rand van de wereld waar nooit iemand komt. Echter is de omgeving al snel grimmig voor jou als huiskat. Alles is gescript en lineair, maar je krijgt zo nu en dan ook lichte keuzes die effect hebben op het verhaal. Veel invloed hebben ze echter niet, met uitzondering op het einde. Je kunt je baasje krabben, maar ook bijten, maar je kunt ook ervoor kiezen om het leven vaarwel te zeggen, of om je baasje te verlaten, om maar niet te veel te spoilen, maar echt hoge herspeelbaarheid heeft het spel niet. De game laat je rondlopen, sprinten, springen en geluid maken, meer kun je dan ook niet. De diepgang hiervan laat nogal te wensen over en na slechts twee uurtjes heb je het spel al uitgespeeld. De gameplay-momenten die je enigszins een beetje uitdagen zijn de quick-time events die je moet uitvoeren en soms timing-momenten maken het spel verre van uitdagend, maar wel toegankelijk.

Copycat draait puur om het verhaal en de boodschap die het mee wil geven. Van aannames die je zelf doet, tot families die je liever zien gaan dan komen. En van andere katten die maar al te graag je plaats innemen en zich mengen in je ‘thuis’. Deze levenslessen zijn het hoogtepunt van het spel, en doen de matige gameplay, de verre van indrukwekkende graphics en de lichte camera-bugs/mechanics al snel vergeten. Dit is namelijk kwalitatief geen hoogwaardig spel, maar speelt wel prima weg en geeft je een rustgevend gevoel, en brengt zelfs hier en daar enige emotie met zich mee. Copycat is al enige tijd uit voor de PC en nu dan eindelijk speelbaar op de console, en eerlijk gezegd, best wel de moeite waard voor elke katliefhebber, of iedereen die overweegt ooit een kat in huis te nemen. Het laat je namelijk realiseren welke verantwoordelijkheden dit met zich meebrengt, en dat ook een dier kan worstelen met zijn of haar emoties. Voor mij in ieder geval wederom de bevestiging dat ik een dier niet waard zal zijn en het lekker bij kinderen laat!